Epílogo

Everybody loves the things you do

From the way you talk

To the way you move

Everybody here is watching you

Cause you feel like home

You're like a dream come true

But if by chanse you're here alone

Can I have a moment

Before I go?

Cause I've been by myself all night long

Hoping you're someone I used to know

Złączone dłonie. Błyszczące oczy. Serca bijące w jednym rytmie. Wyznania szeptane drżącym głosem, jakby w obawie, że wypowiedziane głośno, prysną jak bańka mydlana i rozmienią się w nicość. Szczere uczucie. Pierwsze, młodzieńcze. Pełne słodyczy, tym większej, że w pełni odwzajemnione.

Myślał, że stracili to na zawsze. Ale uczucie pozostało. Wystawione na ciężką próbę przetrwało i dojrzało. I chociaż żałował straconego czasu, miał też za co być wdzięczny. Za swoich synów, za futbol, za masę pięknych i ciekawych doświadczeń.

Ale teraz nie chciałby już niczego innego.

Les siedziała na kanapie, wtulona w niego, z kieliszkiem wina w dłoni. Zapadał zmrok, a oni po prostu rozmawiali i snuli plany na przyszłość. Tak jak jedenaście lat temu, ale tym razem ostrożniej. Nie wybiegając zbyt daleko do przodu, szukając kompromisów i zakładając to, co możliwe do zrealizowania.

- Tak, myślę, że roczne albo dwuletnie wakacje ostatecznie aż tak bardzo nie będą mi przeszkadzać - uśmiechnęła się. - Zwiedzę sobie Paryż...

- I inne miasta...

- Jakie na przykład?

- Na przykład Londyn, Rzym, Wiedeń... Co tylko zechcesz.

Ustalili, że pogra w piłkę na najwyższym poziomie jeszcze rok lub dwa. Później albo zakończy przygodę ze sportem, albo wzmocni ligę urugwajską. Wiedział, że dzieci w jego kraju byłyby przeszczęśliwe, gdyby mogły przychodzić z rodzicami na jego mecze. Miał wielu fanów na całym świecie, ale ci z Urugwaju byli dla niego szczególnie ważni. A poza tym po prostu bardzo, bardzo chciał po zakończeniu kariery po prostu wrócić do domu.

- A Madryt?

- Też.

- A... Neapol?

Spojrzał głęboko w jej błękitne oczy i odpowiedział bardzo poważnie:

- Tak. Tym razem do Neapolu polecimy razem.

Celeste pokiwała głową, zupełnie spokojna.

- Dobrze. W takim razie zwiedzę sobie Europę. Przez rok albo dwa. Ale potem wracamy do Urugwaju.

- Tak - potwierdził. - Już na zawsze.

You look like a movie

You sound like a song

My God, this reminds me

Of when we were young

Przez tyle lat żyła w przekonaniu, że nie tak to miało wyglądać. Ale teraz... teraz pomyślała sobie, że może jednak tak. Że wszystko jest po coś. Że nie doceniłaby tego, co sobie wywalczyli, w takim stopniu jak gdyby otrzymali to podane na tacy. Bez bólu i komplikacji. Bez wysiłku.

- Edi, wyglądasz jak ostatni wieśniak w tym stroju - zaśmiała się, patrząc na niego z czułością. Dres, kapcie i jakaś stara kamizelka, chyba jego ojca. Nikt na tej podstawie nie zgadłby ile pieniędzy posiadał Edinson Cavani. I między innymi za to go kochała.

Ale on tylko uśmiechnął się i nie przestawał razem z Lucasem i Bautistą delikatnie poruszać kołyską stojącą w pobliżu kominka.

Czy kiedykolwiek przeszło jej przez myśl, że pozna dzieci Ediego? Nie. Dawno, dawno temu była pewna, że jego dzieci będą również jej, ale kiedy okazało się, że scenariusz uległ zmianie, uznała, że ich drogi rozeszły się raz na zawsze.

Wyszło inaczej.

Synowie Ediego polubili Celeste, a z zaciekawieniem i czułością powitali na świecie swoją nowiutką, malutką siostrę. Nie potrafili się na nią złościć nawet kiedy płakała, prezentując moc swoich płuc. A tę moc maleńka Nuria Cavani Martinez posiadała ogromną. Była ulubienicą tatusia, braci i dziadków. Ojciec Celeste zwiariował na jej punkcie i jej narodziny ostatecznie przełamały lody między nim a Edim. Nie było łatwo, bo raz zawiedzione zaufanie trudno odbudować, ale skoro Celeste dała Ediemu drugą szansę, jej ojciec też wreszcie odpuścił. Była mu za to nieprawdopodobnie wdzięczna.

Edi podszedł do kanapy i przykucnął, zaglądając Celeste w twarz.

- Kocham cię - powiedział i pocałował ją w czoło. A potem po prostu wrócił do dzieci.

Ciągle jej to powtarzał. Ciągle utwierdzał ją w tym, że tym razem naprawdę zrealizują swoje I żyli długo i szczęśliwie. Wierzyła mu. Od trzech lat codziennie właśnie to czuła. Była szczęśliwa.

And a part of me keeps holding on

Just in case it hasn't gone

I guess I still care

Do you still care?

__________

Przed opublikowaniem tego epilogu wróciłam sobie szybciutko do prologu i, krótko mówiąc, zgrywa mi się to. I właściwie tyle mam do powiedzenia na podsumowanie. Moje pisanie przechodzi teraz taki okres, w którym stworzenie ośmiu części tej historii zajęło mi niemal półtora roku. I mimo że kryzys jest potężny, ja uparcie brnę w tę zabawę. Chyba nie umiem bez tego żyć. Natomiast coraz mocniej zastanawiam się nad sensem publikowania. Komentarzy otrzymuję jak na lekarstwo (więc tym bardziej chcę tu zaznaczyć, że wszystkie je bardzo doceniam!), a tak naprawdę właśnie to stanowi główny sens publikowania. Te kilka słów, pierwsze wrażenie, opinie, przemyślenia. A może czasem tekst daj se siana. Bo może powinnam. Nie wiem. 

W każdym razie dziękuję Wam bardzo za każdą opinię - wyrażoną czy tu, czy na Wattpadzie, czy na Twitterze, czy jeszcze gdzie indziej. Przesyłam Wam milion buziaków!